Η επτάφωτος λυχνία ή Μενορά (στα εβραϊκά), Κιοτέογλου Θανάσης

Η επτάφωτος λυχνία (μενορά στα εβραϊκά) αποτελεί πλέον ένα σύμβολο των Ισραηλιτών και της ιουδαϊκής θρησκείας, ενώ επίσης θεωρείται μαζί με το αστέρι του Δαυίδ, ως ένα από τα σύμβολα του κράτους του Ισραήλ.

Η χρήση της λυχνίας,  σύμφωνα με πηγές, φαίνεται να ήταν σημαντική στη ζωή των Εβραίων και η χρήση της καθημερινή. Οι λύχνοι της επτάφωτης λυχνίας ανάβονταν καθημερινά με νωπό, αγιασμένο ελαιόλαδο και έκαιγαν από το βράδυ μέχρι το πρωί. τρεις από τους επτά λύχνους επιτρεπόταν να καίνε και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ωστόσο, σύμφωνα με την προφορική εβραϊκή παράδοση, το Ταλμούδ, μόνο ο κεντρικός λύχνος αφηνόταν να καίει όλη την ημέρα, και μάλιστα κατά θαυματουργικό τρόπο αφού, ξεκινώντας με την ίδια ποσότητα λαδιού και απτόμενος πρώτος, παρέμενε αναμμένος όταν οι άλλοι 6 λύχνοι είχαν κάψει όλο το λάδι τους και είχαν σβήσει. Αυτό ήταν το αποκαλούμενο «θαύμα του ner hama’ aravi» (= του δυτικού λύχνου).

Σύμφωνα με Εβραίους διανοούμενους η επτάφωτος λυχνία συμβόλιζε το ιδανικό του παγκόσμιου διαφωτισμού. Οι επτά λύχνοι της συμβολίζουν τους κλάδους της ανθρώπινης γνώσεως, που αναπαριστούν οι έξι πλάγιοι λύχνοι, οι οποίοι ανυψωμένοι στρέφονται προς τον κεντρικό λύχνο, που συμβολίζει το φως του Θεού. Επιπροσθέτως, η επτάφωτος λυχνία συμβολίζει τη Εξαήμερο Δημιουργία του κόσμου, με τον κεντρικό λύχνο να συμβολίζει το Σάββατο, την έβδομη ημέρα της αναπαύσεως του Θεού.