Έπειτα από τα μνημεία εις
μνήμην των Εβραίων και του κατεστραμμένου νεκροταφείου τους, βρεθήκαμε στην
περιοχή της Βαλαωρίτου. Στην περιοχή εκείνη, όπου σήμερα στεγάζονται κυρίως
νυχτερινά κέντρα, άνθιζε το εμπόριο της Θεσσαλονίκης σε βάθος εκατοντάδων
χρόνων. Αν και η πλειοψηφία των Εβραίων του 20ου αιώνα στην πόλη
ήταν εργάτες περιορισμένοι
οικονομικά, υπήρχαν και κάποιες οικογένειες με
έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα που άφησαν το στίγμα τους στην περιοχή.
Μία από αυτές ήταν και η
οικογένεια Αλλατίνη, Εβραίοι ισπανικής καταγωγής, που ήρθαν στην Θεσσαλονίκη
από της Φλωρεντία της Ιταλίας το 1715, στην εποχή που ακόμη άκμαζε η Οθωμανική
Αυτοκρατορία. Μέσα σε περίπου εκατό χρόνια, οι Αλλατίνη κατόρθωσαν να
αναπτύξουν σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες κυρίως στο εμπόριο δημητριακών
και αλεύρων.
Η έπαυλη στο τετράγωνο των
οδών Βαλαωρίτου-Συγγρού-Βηλαρά ξεκίνησε να χτίζεται το 1862 για τον Moise
Allatini και βρίσκεται σε βακουφικό οικόπεδο που κατείχε η οικογένεια.
Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό κτήριο, με στοιχεία Μπαρόκ και Ροκοκό, αρκετά
προχωρημένο για την αρχιτεκτονική της εποχής του. Αρχικά, η οικία διέθετε τεράστιο
κήπο στα νότια, στον οποίο όμως το 1906 χτίστηκε η Στοά Μαλακοπής (όπως την
ξέρουμε σήμερα) για να στεγάσει εμπορικές δραστηριότητες και την Τράπεζα της
Θεσσαλονίκης. Το 1916 σε ένα τμήμα του πρώτου ορόφου, στεγάστηκε το πρώτο
υποκατάστημα της Ιονικής Τράπεζας στη Θεσσαλονίκη, ενώ στους υπόλοιπους χώρους
λειτούργησαν δικηγορικά, ασφαλιστικά και τραπεζιτικά γραφεία. Το συγκρότημα
είναι από τα ελάχιστα που δεν καταστράφηκαν από την πυρκαγιά του 1917, ενώ το
1926 πραγματοποιήθηκαν επεμβάσεις και προσθήκες από τον αρχιτέκτονα Μαξιμίλιαν
Ρούμπενς, στον οποίο προφανώς ανήκει η επιγραφή 1926 πάνω από την κεντρική
είσοδο.
Η έπαυλη, λοιπόν, αν και δεν
έχει φροντιστεί από το ίδιο το κράτος, παραμένει ένα διακριτικό στολίδι που
έμεινε να θυμίζει τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα και τους μεγαλόπνοους
ανθρώπους της.
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου