Παιδικό παπούτσι, Κωνσταντίνα Καλαθάρη

Από τα εκθέματα του Εβραϊκού μουσείου Θεσσαλονίκης αυτό που τράβηξε αμέσως την προσοχή μου, ήταν ένα παιδικό παπούτσι. Στη θέα του φθαρμένου παιδικού παπου-τσιού, ήρθαν στο μυαλό μου μικρά παιδιά τα οποία ανήκαν σε «επικίνδυνες» σύμφωνα με την ιδεολογία των Ναζί ομάδες και ήταν ιδιαίτερα ευάλωτα. Ο λόγος που τα παιδιά αυτά αποτελούσαν για τους ναζί πρώτο στόχο, ήταν επειδή δεν μπορούσαν να προσφέρουν καταναγκαστική εργασία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω του νεαρού της ηλικίας τους, γι’ αυτό και είτε θανατώνονταν αμέσως μετά την άφιξή τους εκεί, είτε κατάφερναν να επιβιώσουν επειδή κρύβονταν εκεί από τους κρατούμενους.

Το φθαρμένο λοιπόν αυτό παπούτσι, ένα απλό χρηστικό αντικείμενο της καθημερινότητας ξύπνησε στο μυαλό μου φριχτές εικόνες αποστεωμένων παιδιών που πέθαιναν καθημερινά στο Άουσβιτς και στα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξ αιτίας της έλλειψης τροφής και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης. Το μόνο σφάλμα των παιδιών αυτών, ήταν ότι γεννήθηκαν. Η μόνη κατηγορία που τους επεβλήθη ήταν ότι δεν κατάγονταν από Άρια φυλή. Το μυαλό μου αδυνατεί να χωρέσει όλη αυτή την κτηνωδία που έκανε άνθρωπος σε άνθρωπο. Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να μην επαναληφθεί ποτέ κάτι παρόμοιο…