Επτάφωτη Λυχνία, Δήμητρα Τερζόγλου

Το σύμβολο της Επτάφωτης Λυχνίας συναντάται αρχικά στην Αρχαία Μεσοποταμία, ως σύμβολο των επτά πλανητών της αρχαιότητας (Ήλιος, Αφροδίτη, Άρης, Ερμής, Ζεύς, Σελήνη, Κρόνος). Από εκεί μεταφέρθηκε στην Εβραϊκή μυστικιστική παράδοση. Η σημαντική θέση της Επτάφωτης Λυχνίας στον Ελευθεροτεκτονισμό έχει τις ρίζες της στα Αρχαία Μυστήρια (Ιουδαϊκά, Αιγυπτιακά, Ελληνικά, Βαβυλωνιακά). Η επτάφωτος λυχνία (στα εβραϊκά μενόρα) όπως περιγράφεται στην Αγία Γραφή, ήταν κατασκευασμένη από συμπαγή χρυσό και είχε ύψος τριών πήχεων. Οι λύχνοι της επτάφωτης λυχνίας ανάβονταν καθημερινά με νωπό, αγιασμένο ελαιόλαδο και έκαιγαν από το βράδυ μέχρι το πρωί. Ο Εβραίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει ότι οι τρεις από τους επτά λύχνους επιτρεπόταν να καίνε και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ωστόσο, σύμφωνα με την προφορική εβραϊκή παράδοση, το Ταλμούδ, μόνο ο κεντρικός λύχνος αφηνόταν να καίει όλη την ημέρα, και μάλιστα κατά θαυματουργικό τρόπο αφού, ξεκινώντας με την ίδια ποσότητα λαδιού και απτόμενος πρώτος, παρέμενε αναμμένος όταν οι άλλοι 6 λύχνοι είχαν κάψει όλο το λάδι τους και είχαν σβήσει. Αυτό το αποκαλούμενο «θαύμα του ner hama’ aravi» (= του δυτικού λύχνου) λέγεται ότι σταμάτησε 40 περίπου χρόνια πριν την καταστροφή του Δεύτερου Ναού.

Πηγές:  

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B7:%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1